İçlerinde birtakım kurucu isimler de olan bu kesim gelmesi gereken her yere gelmişlerdir. Sözgelimi Cumhurdiğernı, bakan, meclis diğernı, genel diğern muavini vs olmuşlardır. O tarihlerde Reis’i de partiyi de herkesten çok sahiplenmiş ve savunmuşlardır. En küçük bir AK Parti eleştirisini bile hoşgörüyle karşılamamışlardır. Hoşnutlukları had safhadadır. Sonra makamları gidince hoşnutsuzluklarını evvela alttan alta, sonra da açıktan açığa dışa vurmaktan kaçınmayan bu kesime göre AK Parti’nin Asr-ı saadeti bir tek kendilerinin vazife yaptığı yıllardır. Ardından AK Parti kurucu ilkelerinden sapmış ve Erdoğan tek adamı olmuştur. Şahsen kendileri güç sahibi olduklarında diğer türlü, o güç gittiğinde de diğer türlü konuşan, yani şahsi güçlerine ve konumlarına ve/ya da gördükleri itibara ya da itibar kayıbına göre pozisyon belirleyenleri, en fenası da bu şahsiliklerini sureti haktan görünerek yapanları ilkeli bulmadığım gibi itimat edilir de bulmam. İkinci Kesim: Hayatının hiç bir kısmında Reis’i ve temsil ettiği değerleri benimsememiş, hem de Reis’e ve değerlerine karşı diğer partilerde amansız mücadele vermiş birtakımlarının Reis’in ve partisinin gücünden yararlanmak amacıyla yaltaklanmaları. Kendi partilerinden koparak sörf güç ve itibar elde etmek amacıyla Reis’e yaltaklanmaları. Reis nerede ise orada görünmeleri. Bu tiplerin karakteristik özelliği şudur: Reis’ten çok Reisçilik tkatiyenmaları. Reis üzerinden sağladıkları konjonktürel itibarlarını ömrünü davasına adamış insanları, yani evin sahiplerini ötelemeye çalışmaları. Bu tip siyasetçilerle ilke ve erdem tabirlerini yan yana getirmeyi bile hatalı addederim. Üzücü olan, dönemsel olarak bu tip insanların el üzerinde tutulmalarıdır. Bu da telafisi olası olmayan kırgınlıklara, küskünlüklere ve hem de kopmalara yol açan bir zararlı prosese dönüşüyor. KEŞKE; Birinci kesimdekiler şahsilik yapmayıp ağabeylik rolüyle herkesten çok destekleyici olsalardı. Reis’in ve partinin gerisinde dimdik dursalardı. Varsa ikaz ve eleştirileri onları da diğerlarının ağzıyla ve siyasi emellerine hizmet etmeden Reis’i ve partiyi sahiplenerek yapabilselerdi. Hiç şüphesiz bu çok faydalı ve fonksiyonel bir güç olurdu. İkinci kesime mensup olanlar da geldikleri yerde ömürlerini davasına adamış kimselere saygıda eksiklik etmeseler, hem de onları ötelemek ya da baskılamak gibi hatalı yollara başvurmasalar. Evin asıl sahiplerine karşı gösterilmesi gereken asgari saygıyı gösterip öne çıkmak amacıyla onları türlü entrikalarla geriye itme yoluna tevessül etmeseler. Rollerini ve güçlerini abartıp geldikleri partiyi tasarım etmek gibi reaksiyon çekecek hatalı yollara hiç başvurmasalar. İşte o vakit daha çok benimsenir ve sayılır olduklarını göreceklerdir. Ve keşke bu kesime mensup isimler ömrünü davasına adanmışların tepesine çıkartılmasa. Onların öteleyici tavırlarına katiyen izin verilmese. İkisi bir araya gelince parti darbelenmiş oluyor, biline!